 Mellor puntuado - Fotobiografía Pondal
|
30. PONDAL LENDO OS EOAS CON MARTÍNEZ SALAZAR634 vistasNestes anos da derradeira década do século XIX e a primeira do XX, toda a súa actividade literaria móvese arredor da Cova Céltica. Un faladoiro que mantiña un grupo de intelectuais galeguistas na libraría Rexional da Coruña, onde Pondal exercía como o Poeta, o Bardo, perante a numerosa concorrencia que a frecuentaba.
A maioría das críticas contemporáneas da poesía pondaliana son positivas, pois en xeral limítanse a seguir os xuízos de Emilia Pardo Bazán, que o tiña en alta estima. 
(6 votos)
|
|
40. MALETA NA QUE ESTABAN OS EOAS544 vistasMaleta de Eduardo Pondal na que se conservaron esquecidos durante anos os manuscritos e borradores d'Os Eoas. Atópase na actualidade na sede da Real Academia Galega.
(9 votos)
|
|
05. A SÚA IRMÁ EULOGIA806 vistasCando tiña 16 meses morreu a nai e este feito, unido a que pouco despois en 1838 seu irmán Cesáreo marchou para América, fixo que se convertese no home-neno a protexer pola familia.
(12 votos)
|
|
31. PONDAL ESCRIBINDO DE PÉ631 vistasEn Febreiro de 1903, desde A Coruña manifesta a súa "terrible" soedade. Por primeira vez hai un recoñecemento explícito da situación de crise mental que o afectaba desde había anos e mesmo chega a falar de "neurastenia". É por iso que fai sucesivos testamentos hológrafos, o último e definitivo en 1910, no que deixou os seus libros á Real Sociedade Económica de Amigos del País de Santiago (da que era socio honorario) e os manuscritos e impresos á Real Academia Galega (da que era membro numerario).
(4 votos)
|
|
34. RETRATO DE PONDAL EN 1911677 vistasPondal fai unha vida recluída na cidade herculina desde 1908.
En 1916 xa está cego e, paralelamente ao proceso de deterioro físico, consúmase a súa ruptura coa realidade: a súa loucura empúxao a ditar obsesivamente fragmentos dos Eoas e doutros poemas por medo a que llos rouben. Esa idea obsesionouno desde moi cedo, pero agora chega ao medo paranoico de que lle rouben os seus versos os seus propios amigos.
(17/2/1916)
Na miña cámara entraran
con sixilosa perfidia,
seus alentos contenendo
por temor de que os sentiran.
Os feitos eran da patria,
que nobre respeto inspiran;
as glorias eran da patria,
a que un amor grande obliga;
os cantos eran da patria,
entusiasmo os escribira...:
e procurando suplantar meu nome,
de oprobio e de baldón o seu cubriran.
(5 votos)
|
|
32. VISTA DO MONTE BRANCO DESDE A CASA NATAL DE PONDAL622 vistasEstancia en Ponteceso (1905 -1908), na que pasa por fases de melloría e outras de recaída, sofrendo a morte do seu derradeiro familiar directo, a súa irmá Josefa.
¡Monte Branco, monte Branco,
cando te vexo de lonxe
verto a soas triste pranto!
Pois as nosas alegrías
ós dous nos fono fallando:
a ti das túas areas
os ventos te despoxano,
a min tamén me fallecen
aqueles gustos pasados.
¡Ti negreas i eu teño a cabeza
chea de cabelos brancos!
(5 votos)
|
|
|
|
| 42 ficheiros en 4 páxina(s) |
 |
4 |
|
Inicio
Entrar
Ir á web
Álbums
Últimas subidas
Últimos comentarios
O máis visto
Os meus favoritos
Buscar