4- Exercicios: O texto dialectal.

Cando era pequecho iamos sempre coas vacas a iso das nove da mañá. Ise si que era un traballo duro...A miña nai erguíanos cedo porque o primeiro era o primeiro e logo tiñamos que ir á escola. Saía e ceibaba os cas e tu sabes como se poñían, malia centella os collera... Logo de levar as vacas tiña que andar apurado e veña a correr... andar catro kilómetros ata a escola, levando na mao a carteira e a merenda....

Pola mañán, ai ás catro da mañán lovantan; entonsese, leva sete ou uito horas en levantar o aparello todo, que son vinteatantos palanghres que ha que larghare, ou trinta, é cada palanghre leva sento sincuenta ou, sento, ou dousentos ansuélos. É muito tempo, que alcansa, o menos catro millas. Entonses, despois vense pa puerto, vaise botando o palanghre todo nas sestas, e preparalo, pa nuite volvere outra ves ó mar.

E había , había muita xiada e pegháronselle os pes; e despois viu o sol e empezouse a derreter a xiada.

Pero faille un chisco de ghracia ¿Ti tamén eres tan sosa coma min!

E entón ela dixo, quedou asustada e dixo: Oh neve, ti tan forte eres, que derréte-lo sol, ¡no! Que derrete-la neve, que fai sombra....

Eu son tan forte que a pared me fai sombra

Oh parede ¿ti tan forte eres , que fas sombra ó sol, que derrete-la neve que o meu pé prende?

O do contrabando si. Unha ves, unha ves con este, iara un irmán do Vitoriano que se chamaba Pedro, un rapás novo que iara corneta, e estaba aquí en Ghoian. I-entón, a Marugha do Correo marchara pra Vigho con o, a levar un contrabando, a do Correo; e díxolle así:

- Bueno Daría, tiès aquí un pouco de roupa pra acabar, e amais as túas empleadas, e vailla levar á tía Lucinda de Troncoso, iè vaslle levar iè, porque vai marchar pó Brasil.

Si, xa aló polo mil novecentos trinta e dous foise a Madrí, grandes comisiois, fíxose mutos traballos, asta que se chegou a conseguir pra unha estación. Pero, naquel mediano tempo, nós confiados, igual eu cor demais, eu claro, eu era máis joven pero bueno, os outros viejos como lle tiñan malicia confiados pois, foron deixando, asta que despois en Covas, un pueblo que hai aiquí inmediato que, está a tres quilómetros, ese é da provincia de Orense, pois empezaron a traballar, iè un gran señor, pois aló lle conseguiu unha estación.