Xa sabedes que o próximo mércores día 12, ás 12 da mañán recitaremos o poema de Celso Emilio Ferreiro "Deitado frente ao mar". Picade na imaxe e veredes un vídeo feito polo alumnado e profesorado do IES As Barxas...

Aquí tedes os maiores, unha actividade para facer.

Aquí está a nosa cuarta posibilidade de votar. Neste caso, polos poemas máis fermosos na lingua galega, estean musicados ou non, o mesmo dá. Isto é só unha escolla para ir mellorando. Agradeceriamos moitísimo calquera opinión, suxestión...  ao final desta actividade á dereita, pulsando no lugar dos comentarios. Se ademais do nome do poema e autor, podedes facernos chegar a letra completa ou o xeito de poder atopala, enormemente agradecidos. Tamén podedes enviar algunha poesía anónima que coñezades e vos guste, un poema da vosa autoría que queirades compartir...

Primeiro facede un "clic" sobre esta imaxe para ver todos os títulos dos poemas. Deseguida, xa podedes pulsar sobre os tres que máis vos gusten e así, segundo o número  de votos, van aumentando de tamaño. Só se poden engadir tres votos cada 24 horas e, como canta máis participación mellor, solicitamos a cooperación do maior número de persoas distintas do voso fogar, da vosa familia, traballo, amizades...

Á vosa completa disposición e encantados de poder axudar en todo canto estea na nosa man, aclarar dúbidas... e se vedes algo que se poida mellorar comentádenolo, por favor. Moitas grazas pola vosa participación.

 Imos empezar con algúns que lles gustan moito a varias persoas e nolo comunicaron:

EU EN TI

Eu xa te busquei                                                         
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.

Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Deus procuraba compañía
eu xa te procuraba.

Eu xa te chamei
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.

Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.

Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.

Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado. Vigo. Edicións Xerais de Galicia.

XANEIRO 1972, II

Cando quero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a esperanza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.

Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.

Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.

Cando quero sorrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non dicir Moraima.

Celso Emilio Ferreiro (1980) Onde o mundo se chama Celanova. Obra completa, 2. Madrid. Akal editor.

¿COMO HEI VIVIR MAÑÁ SEN A LUZ TÚA?

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soubo dar mornura.
Foi soedade desconforme adentro
e a semente a caír en terra dura.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Erguinme e vinte ó regresar á terra
como se fora todo aquilo un soño
pesado e ti xa foras sempre miña.
Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia e a dozura.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Pero hoxe mesmo o día abriu en medo
entrou na fiestra un sol estraño inmenso
e deixáchesme o leito en mantas frías.
Está a volver agora corazón adentro
a soedade o podre a agonía
a me pinchar as cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas.

¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Bernardino Graña (1980) Se o noso amor e os peixes...Vigo. Edicións Xerais de Galicia.

XAN

Xan vai coller leña ó monte,                                              
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
e leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
e vai á fonte por augua,
e vai a misa cos nenos,
e fai o leito i o caldo...
Xan, en fin, é un Xan compreto,
deses que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando un busca un Xan,
case sempre atopa un Pedro.

Pepa, a fertunada Pepa,
muller do Xan que sabemos,
mentres seu home traballa,
ela lava os pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura coa irmá do crego,
mira si hai ovos no niño,
bota un ollo ós mazanceiros,
e lambe a nata do leite,
e si pode bota un neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo do mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado e famento,
ela xa o espera antre as mantas,
e ó velo entrar dille quedo:

—Por Deus non barulles moito...
que me estou mesmo morrendo.
—¿Pois que tes, ña mulleriña?
—¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio...
—Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentres os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos,
de Xan ó ver tales feitos;
mais non temás, que antre mil,
n' hai máis que un anxo antre os demos;
n' hai máis que un atormentado
antre mil que dan tormentos.

Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.

¡PRA A HABANA!

I

Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama.
Vendéronlle o carro
i as leiras que tiña,
deixárono soio,
coa roupa vestida.
«María, eu son mozo,
pedir non me é dado,
eu vou polo mundo
pra ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me vou...
¡Adeus, adeus, prendas
do meu corazón!»

Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.

NEGRA SOMBRA

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ao pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.

A ROSALÍA

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
E vina tan soia
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu…
Os ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

Manuel Curros Enríquez (1992) Poesía galega completa. Vigo. Galaxia.

NA TUMBA DE ROSALÍA                                                                                                                                                                   REVERSO DA POSTAL EDITADA EN 1908 CO POEMA DE CURROS "NA TUMBA DE ROSALÍA"

NAI

 Eu non choro por ti, pois sei que mouras

xunto á fonte do tempo, alá no fondo

de tódolos camiños das estrelas.

Choro por min, cun pranto inconsolábel,

que me quedei sen ti, meu limpo espello,

coma un arbre na noite, sio e núo,

fendido polo cerne, coas raíces

sen os doces segredos das violedas.

Choro por min, por estas maus de cinza

que outrora foron pombas,

cando o meu corazón era un paxaro

e ti pasabas sempre atafegada

nun rumor de formiga labourando.

Tecían as albercas seus abrentes

i eu era un vagalume, unha estreliña

ateigada de luz polas vereas.

Deus estaba con nós.

Agora estou soliño,

orfo de beixos tépedos sen mácula.

Choro por min que xa non teño colo

para pousarme nil coma nun niño,

miña nai imposíbel, viva e morta

no cristal dos meus ollos.

Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado. Vigo. Edicións Xerais de Galicia.

A FALA

Nobre e harmoniosa
fala de Breogán,
fala boa, de fortes
e grandes sen rival;
ti do celta aos ouvidos
sempre soando estás
como soan os pinos
na costa de Froxán;
ti nos eidos da Celtia
e co tempo serás
un lábaro, sagrado
que ao triunfo guiará,
fala nobre, harmoniosa,
¡fala de Breogán!

Ti, sinal misterioso
dos teus fillos serás
que polo mundo dispersos
e sen abrigo van;
e a aqueles que foran
nunha pasada edá
defensores dos eidos
contra o duro román
e que aínda cobizan
da terra a libertá,
nun pobo nobre e forte,
valente, axuntarás,
¡oh, fala harmoniosa,
fala de Breogán!

Serás épica tuba
e forte sen rival,
que chamarás aos fillos
que aló do Miño están,
os bos fillos do Luso,
apartados irmáns
de nós por un destino
envexoso e fatal.
Cos robustos acentos,
grandes, os chamarás,
¡verbo do gran Camoens,
fala de Breogán!

Eduardo Pondal (2001). Poesía galega completa II Poemas Impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco

FALADE GALEGO

Meniñas da Cruña,
de amabre despexo,
de falas graciosas
e pasos lixeiros,
deixá de Castela
os duros acentos:
falade, meniñas,
falade galego.

Cando é que vos ouzo,
a patria esquecendo,
falar esas duras
palabras de ferro,
non sei o que sufro,
non sei o que peno:
falade, meniñas,
falade galego.

Mas cando falades
nos patrios acentos,
envoltos no voso
anxélico alento,
parece que escoito
un canto do ceo:
falade, meniñas,
falade galego.

Eduardo Pondal (2001). Poesía galega completa II Poemas Impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco

SOMOS UN OU SOMOS DOUS, OU TANTOS COMO EN NÓS TEMOS?

Somos un ou somos dous, ou tantos como en nós temos?

Cada un é o caber dun mundo que non sabemos

si somos ou si el é o que ten e nós mecemos.

María Mariño (1963) Palabra no tempo. Lugo. Editorial Celta.

AMOR APRESURADO

Miráchesme, miréiche, nos miramos;
Sorríchesme, sorrinme, os dous sorrimos;
Nos nosos ollos nosa imaxe vimos:
Ti nos meus, eu nos teus nos retratamos,

Desde entonces d'amor nos abrasamos;
Un mesmo gusto ou pena os dous sentimos,
E anque a paraxes diferentes imos,
Decote no camiño tropezamos.

Xa que do corazón libres dispomos,
Ós paxaros dos bosques imitemos,
Que os niños fan entre ramaxe e gomos;

Nosa doce ventura apresuremos,
Que a vida é curta e responsables somos
Do tempo tan precioso que perdemos.

Francisco Añón Paz (1966) Poesías Galegas, A Coruña. Publicacións da Real Academia Galega.

CANTIGA DO NENO DA TENDA

Bos aires ten unha gaita
sobre do Río da Prata
que a toca o vento do norde
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Aló, na rúa Esmeralda,
vasoira que te vasoira
polvo de estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muiñeira de ágoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra beira do río,
beira do Río da Prata
Sauces e cabalos núos
creban o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida dálas:
triste Ramón de Sismundi,
beira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
vermello muro de lama

Federico García Lorca (1978) Seis poemas galegos. Madrid. Akal editor, Col. Arealonguiña.

GALICIA

"Galicia docemente
está ollando o mar:
ten vales e montañas
e terras pra labrar! 

Ten portos, mariñeiros,
cidades e labregos
cargados de traballos,
cargados de trafegos!

Galicia é unha nai
velliña, soñadora:
na voz da gaita rise,
na voz da gaita chora!

Galicia é o que vemos:
a terra, o mar, o vento…
Pero hai outra Galicia
que vai no sentimento!

Galicia somos nós:
a xente e mais a fala.
Se buscas a Galicia
en ti tes que atopala!"

Manuel María (1972) Os soños na gaiola. Lugo. Editorial Celta.

OS PINOS. HIMNO GALEGO

¿Que din os rumorosos,
na costa verdecente,
ó raio trasparente
do prácido luar...?
¿Que din as altas copas
d’escuro arume harpado
co seu ben compasado,
monótono fungar...?

“Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso clan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono,
fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden,
e con arroubo atenden
o noso rouco son;
mas sós os ignorantes
e férridos e duros,
imbéciles e escuros,
non os entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades,
qu’as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois onde quer, xigante,
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

Eduardo Pondal (2001) Poesía galega completa II. Poemas impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco.

NO NIÑO NOVO DO VENTO

No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Canta ao luar e ao mencer
en frauta de verde olivo.
Quén poidera namorala,
meu amigo!

Ten áers de frol recente,
cousas de recén casada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Tamén ten sombra de sombra
e andar primeiro de río.
quén poidera namorala,
meu amigo!

Álvaro Cunqueiro (1980) Cantiga nova que se chama Riveira, en Obra en galego completa. Vigo. Galaxia.

DEITADO FRENTE AO MAR... 

Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dáme a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...

Celso Emilio Ferreiro (1978) Obra completa, I . Madrid. Akal editor.

IRMAUS

Camiñan ao meu rente moitos homes.
Non os coñezo. Sonme estranos.
Pero ti, que te alcontras alá lonxe,
máis alá dos desertos e dos lagos,
máis alá das sabanas e das illas,
coma un irmáu che falo.
Si é túa a miña noite,
si choran os meus ollos o teu pranto,
si os nosos berros son igoales,
coma un irmau che falo.
Anque as nosas palabras sean distintas,
e ti negro i eu branco,
si temos semellantes as feridas,
coma un irmau che falo.
Por enriba de tódalas fronteiras,
por enriba de muros e valados,
si os nosos soños son igoales,
coma un irmau che falo.
Común temos a patria,
común a loita, ambos.
A miña mau che dou,
coma un irmau che falo.

Celso Emilio Ferreiro (1997) Longa noite de pedra. Vigo. A Nosa Terra.

MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.

Mentras o tomo, espero.

Celso Emilio Ferreiro (1978) Obra completa, I . Madrid. Akal editor.

MARÍA SOLIÑA

Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Celso Emilio Ferreiro (1978) Obra completa, I . Madrid. Akal editor.

ONDAS DO MAR DE VIGO

Ondas do mar de Vigo,
se vistes meu amigo?
E ai Deus! se verrá cedo?

Ondas do mar levado,
se vistes meu amado?
E ai Deus! se verrá cedo?

Se vistes meu amigo,
o por que eu sospiro?
E ai Deus! se verrá cedo?

Se vistes meu amado,
por que hei gran coidado?
E ai Deus! se verrá cedo?

 Martín Codax (1998) Martín Codax. Cantigas. Vigo. Editorial Galaxia.

O MAIO

Aquí vén o maio
de frores cuberto...
puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i os puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sónvo-lo probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
¡pra min sempre é inverno!...

Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.

¿Queredes castañas
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.

Manuel Curros Enríquez (1996) Aires da miña terra. Vigo. AS-PG.

O MEU BARCO

Teño un barco de xoguete
e nel me quero embarcar.
Polos mares dos meus soños
¡quen me dera navegar!

Navegarei por mil ríos,
sete mares hei cruzar.
¡No meu barco de xoguete
cansarei de viaxar…!

¡No meu barco de xoguete,
mariñeiro e capitán…!
¡Non teño medo ó trebón
nen me asusta o furacán!

¡O meu barco de xoguete!
¡O meu barco moito val:
verei terras, verei illas,
verei mares de coral…!

¡Andei por tódolos mares!
¡Xa cansei de navegar
co meu barco de xoguete
sen saír do meu fogar!

Manuel María (1972) Os soños na gaiola. Lugo. Editorial Celta.

Polo de agora, rematamos con este manuscrito de Claudio Rodríguez Fer (2004) A loita continúa. Vigo. Xerais. 

CANCIÓNS GALEGAS QUE GUSTAN

Presentámosvos algunhas cancións en galego que soen gustar moito. Ao mellor non están nunha versión que algunhas persoas agardan. Isto é só unha escolla para ir mellorando. Podemos escoitalas pulsando sobre o seu título :

"GAL-EGO"

por El puto Coke  (Hip-hop solicitado. Ademais as persoas que aparecen no vídeo podedes coñecelas, xa que son de Vigo e do Morrazo). 

Primeiro facede un "clic" sobre esta imaxe para ver todos os títulos das cancións. Deseguida, xa podedes pulsar sobre os tres títulos das cantigas que máis vos gusten e así, segundo o número  de votos, van aumentando de tamaño. Só se poden engadir tres votos cada 24 horas e, como cantas máis persoas participen mellor, solicitamos a cooperación do maior número de persoas distintas do voso fogar, da vosa familia, traballo, amizades...

Pulsades en comentarios, ao final desta actividade á dereita, e aí podedes poñer, por exemplo, "Para min (título da cantiga, autor, onde se pode escoitar...) é moi fermosa e non a atopo"... e daquela, intentaremos engadila en canto poidamos. 

Á vosa completa disposición e encantados de poder axudar en todo canto estea na nosa man, aclarar dúbidas... e se vedes algo que se poida mellorar... comentádenolo, por favor. Agradecemos calquera colaboración. Somos conscientes que podemos mellorar moito, polo que estamos abertos a calquera crítica construtiva que poida servir para progresar como nos gustaría.

Moitas grazas por facer chegar isto a todas as persoas que poidades. Así podemos contribuír a enriquecer o noso patrimonio,  a coñecer cancións que outras persoas consideran fermosas, a recuperar algunhas ou a que non vaian caendo no total esquecemento outras, a que unha parte do noso idioma propio, compoñente moi valioso da cultura universal, coma todas as linguas,  que a propia UNESCO, Consello de Europa... definen como creacións extraordinarias e lembran que necesitan moita protección, siga viva...

Agora todas as persoas, ata os máis novos, podedes elixir e votar polas cantigas que máis vos gusten máis doadamente.

MOI AGRADECIDOS POLA VOSA COLABORACIÓN!

Agradecemos moito calquera suxestión, comentario... sobre esta nova publicación.

Que vos guste moito! E moitas grazas pola gran colaboración recibida.

Podedes ler e escoitar algunhas cantigas que aprendemos e recollemos pola zona. Non todas as que incluímos no cancioneiro, xa que só se permiten subir as que non teñan copyright.

http://www.xunta.es/linguagalega/cancioneiro

Unha lingua é máis que unha obra de arte,
é matriz inesgotable de obras de arte.

A. Daniel Rodríguez Castelao

Engadimos aquí os comentarios:

Somos conscientes?

Tamén podedes ver algunhas destas mesmas actividades ou outras anteriores do EDLG que non están aquí en:

http://www.blogoteca.com/xurxobou/index.php?l=1&pag=3

Non vos esquezades de entregar os vosos relatos para o Noveno CERTAME DE CONTOS C.E.I.P. ESPIÑEIRA-ALDÁN 2012. Se os do curso pasado levaban cantigas, como se pode comprobar un pouco máis abaixo, este curso agardamos que veñan con ledicia e bo humor. 

Agardamos as narracións do alumnado para publicar un libro coas que se escollan por cada curso, coma levamos facendo nos últimos 8, con este xa nove, cursos escolares.

Non ensinar o galego, senón falar en galego:
ese é o gran labor de toda a sociedade
Xaquín Lorenzo, Xocas

No noso proxecto, "Ao galego cantando con alegría e bo humor", recollemos por primeira vez esta actividade que pretende, como un dos obxectivos principais, fomentar a oralidade e, á vez, contribuír a asociar a nosa lingua con actividades ledas da vida diaria.

Así, estamos recollendo chistes curtos que intentan facernos sorrir ou rir, alá cadaquén, cando os lemos. Logo podemos contalos, mellorando a nosa capacidade de expresión oral e pasándoo ben.

Podemos entregalos por escrito ao profesorado do centro ou engadilos onde pon comentarios como xa fixeron moitas persoas.

Primeiro facede un "clic" sobre esta imaxe para ver todos os títulos dos chistes. Deseguida, xa podedes pulsar sobre os tres que máis vos gusten e así, segundo o número  de votos, van aumentando de tamaño. Só se poden engadir tres votos cada 24 horas e, como canta máis participación mellor, solicitamos a cooperación do maior número de persoas distintas do voso fogar, da vosa familia, traballo, amizades...

Podedes pulsar en comentarios, ao final desta actividade á dereita, e comunicar connosco poñendo por exemplo, "Para min ( tal chiste) é moi bo e quería incluílo", contádelo... e daquela, se varias persoas están de acordo, intentaremos engadilo en canto poidamos.

Á vosa completa disposición e encantados de poder axudar en todo canto estea na nosa man, aclarar dúbidas... e se vedes algo que se poida mellorar... comentádenolo, por favor.

Moitas grazas pola vosa participación.

Algúns, ademais, teñen relación coa fala, collen máis sentido cando os contamos e non poden traducirse doadamente:

1.   "UN MOSQUITO NO...VIÑO" 

O outro día estaba eu nun bar e escoitei a un señor:
- Oia, camareiro!  Tróuxome un mosquito "no viño"!

 E o camareiro respondeulle:
- Perdoe señor, pero é que hoxe non lle temos mosquitos "velliños"!      

 2.   "RINOCERAYER" 

Este era un home tan fino, tan fino, que en vez de dicir "rinoceronte", sempre dicía "rinocerayer".       

3.  "HAI   CEN...TOLAS"

Dúas mozas pasan diante dun restaurante e len un letreiro que anuncia " AQUÍ HAI CENTOLAS".
Nisto unha mira para a outra e dille:
- Non oh, contigo xa hai cento unha!     

 
4.  "NEURÉTICO E QUE TOME UN DIURÓTICO"  

Chega un home á casa dunha visita médica e a súa dona dille:
-   Pódese saber que che dixo o médico?
-  Que ando un pouco neurético e que tome un diurótico.       


5.   "O XAMÓN ENFERMO" 

Unha nai dálle ao seu fillo un bocadillo de xamón e o rapaz di:
-  Non, mamá, iso non o como que o xamón está enfermo!
-  Vaiche Boa, Vilaboa! Estache de marabilla. Pero, por que dis iso?
-  Non, non! Que lle oín dicir antes á avoa que aínda non che estaba ben curado!       

Tamén agradeceriamos moito contos coma este de Heraclio Pérez Placer:

6.  "ASNO... ASNO... ASNO... ÁSNOVE E MEDIA" 

Había unha vez dous mozos, un que se cría moi listo e outro que non che era moi espelido, e o primeiro aproveitaba para burlarse sempre del. Así, cando pasaba a rentes do que era pouco esperto dicíalle:
-  Can... can... can... cando viñeches?

E había xente que se ría moito, pero unha boa persoa explicoulle que se rían porque lle estaba chamando "can".
-   E que podo facer? - preguntou.
-   Pois cando pase onda ti  e volva dicirche iso, vaslle responder estoutro.

Meu dito, meu feito.  Ao pouco tempo, aí veu o "listo"  con varios amigos rindo polo baixo e ao pasar á beira do outro, coma sempre, chantoulle:
-   Can... can... can... cando viñeches?
E o "parvo" espetoulle:
-   Asno... asno... asno... ás nove e media.

-   Ala, chámalle parvo! - dixo un home maior que escoitou a conversa.

-   Chámalle burro ao cabalo! - escoitaron a unha muller que pasaba por alí.

E así foi como o "listo" marchou co rabo entre as pernas. E nunca mellor dito porque lle chamara "asno", cousa que ninguén  agardaba nin moito menos, dese ao que el, e moitos coma el, chamaban "burro".

E así nunca máis se volveron burlar del.      

7.  "ABOIAN AS MACHADAS?"

8.   "UN HOME TAN LENTO... TAN LENTO... "

Era un home tan lento... tan lento... tan lento..., que correu nunha carreira el só e quedou o segundo.

9.  "É O SOL OU É A LÚA?"

Estaban dous veciños de Aldán mirando ao ceo e discutindo:

- Dígoche que aquilo é o sol.

- Que non!, que é a lúa.

Nisto que pasaba unha persoa, parárona e preguntáronlle:

- Desculpe, estamos aquí discutindo se aquilo é o sol ou a lúa, vostede que di?

- Síntollo moito, pero non son de aquí.

 

10.   "QUE LLE DI A CEBOLA Á COCIÑEIRA?"

- Que lle di unha cebola á cociñeira?

- Es tan hipócrita, que despois de cortarme, aínda por riba choras!!!

 

11.  "PARVO, NINGUÉN E NINGÚN"

Estes eran tres irmáns chamados Parvo, Ninguén e Ningún.

Un día Ninguén caeu ao río e o seu irmán chamou á policía:

- Policía, policía! Ninguén caeu ao río e Ningún estao axudando!!!

- VOSTEDE É PARVO?

- Si, moito gusto.

 

12.   "POR DEITARTE CON TANTA XENTE"

Eran dous borrachos que ían durmir, un nunha liteira e o outro na liteira de arriba. O de arriba ponse a rezar:

- Voume ir á cama con Xesús, María, o Espírito Santo...

De súpeto cáese a liteira encima do outro borracho que lle di:

- Isto pasa por deitarte con tanta xente!!!!!!

 

13.   "POR QUE OS LOUCOS VAN DE GATIÑAS...?"

- Por que os loucos van de gatiñas polo centro comercial?

- Para buscar prezos baixos.

 

14.    "UN VOLCÁN CHAMA Á SÚA NAI..."

Era unha vez un volcán que había pouco que nacera, estaba empezando a falar e chamaba á súa nai:

-Magmá, magmá!!!!

 

15.   "XAIMIÑO E OS BARCOS DE COLÓN"

Está Xaimiño na clase, mirando pola fiestra, e a profe pregúntalle:

- Poderías dicirme dous dos nomes dos barcos de Colón.

E Xaimiño, que estaba mirando o camiño pola ventá, dixo:

- Santa María!!! Vaia pinta que leva a nena!

- Moi ben, moi ben - felicitouno a profe.

 

16.   "VENRES, É CON B OU CON V"

Estaba o alcalde co secretario no concello, e díxolle:

- Pon unha reunión para o venres.

E o secretario preguntoulle:

- Venres con que se escribe, con v ou con b?

Entón o alcalde estivo pensando un anaco e díxolle:

- Pona logo para o martes, que vale igual.

 

17.   "UN QUE SE VESTÍA TAN MAL... TAN MAL..."

Era un home que se vestía tan mal, pero tan mal, que lle chamaban a caixa forte.

- Por que?

- Porque non había quen lle atopase a combinación.

 

18.   "UN VAMPIRO CON POUCA VISTA"

Un vampiro atópase con outro, que leva a boca chea de sangue, e dille:

-¡OES!! ¿Onde conseguiches todo ese rico sangue fresco???

-Boh !!  Ves aquel muro de cemento de alí?

-Si

-Pois eu, non o vin!!!!!!!!

 

19.   "A NAI DE SUPERMÁN"

Estou cansada de coser botóns!!!

Asinado: A nai de Supermán.

 

20.   "A ÚLTIMA FRASE"

Nunca esquecerei a última frase

do meu pai:

-Luís... non movas o andaaamioooooooooooo!!!!!!!!!!!!!!!!

 

21.   "É O PRIMEIRO FILLO?"

O recepcionista dun hospital colle o teléfono e escoita:

- A miña muller vai dar a luz, a miña muller vai dar a luz!

El pregunta:

- É o seu primeiro fillo?

e ...

- Non, non, son o seu home.

 

22.    "NA CONSULTA DO DOUTOR"

Paciente:    - Doutor, doutor, estou seguro de que teño o mal de Sorensen.

Doutor:  - Como está tan seguro se esa enfermidade non dá ningún malestar?

Paciente:    - Porque eses son precisamente os meus síntomas, non me doe nada!

 

23.     "SERÍA O NOSO PRESIDENTE!"

O presidente dos EEUU, acompañado da súa dona, paran nunha gasolineira e ela di:

- Ese home, o que nos está botando a gasolina, foi o meu noivo no último ano da escola primaria.

E o presidente contéstalle:

- Dáste conta do afortunada que es! Se seguises con el, hoxe serías a muller dun simple obreiro.

Ao que ela responde:

- Non cariño, non. Se seguise e casase con el, hoxe el sería o noso Presidente!!! Sen dúbida ningunha!

 

24.    "XA ATUREI MOITO DA MIÑA MULLER!"

A policía está interrogando a un ladrón que acaban de prender.

- Explíqueme por que roubou todas as xoias da casa e deixou un millón de euros que estaban alí ao lado.

Ao que o ladrón berra desesperado:

- Pero vostedes tamén???  Déixenme en paz!!! Non aguanto máis, xa aturei moitísimo da miña muller!!!

 

25.    "OS EMPREGADOS SON MÁIS DIFÍCILES DE ATOPAR QUE OS ENFERMOS!"

Estamos nun hospital, na sala de xuntanzas dos médicos onde están poñendo un cartel enorme:

"TRATADE MOI BEN AOS EMPREGADOS PORQUE SON MOITO MÁIS DIFÍCILES DE ATOPAR QUE OS ENFERMOS"

26.   "UN TAN, TAN, TAN, TAN... PERO TAN, TAN, TAN... QUE O CHAMABAN CAMPÁ"

"Unha vez era un tan, tan, tan, tan, tan, tan, tan, tan, pero tan, tan, tan; que o chamaban campá."

27.   "A ENFERMIDADE QUE TEN XA A COÑECEREMOS NA AUTOPSIA"

Un doutor intenta consolar ao seu paciente que está moi grave:

A verdade é que non damos coa enfermidade que ten, pero non se preocupe. No peor dos casos, seguro que a coñecemos na autopsia.

 

28.    "CAMAREIRO, QUE TEÑEN DE ENTRADA?" 

 

"-Camareiro, que teñen de entrada?

  -Pois unha porta de vidro, señora."

 

29.  "CON ESES PREZOS MELLOR QUE CALE, NON?

Un xuíz dicta sentenza:

-Condenado a unha multa de mil euros por insultos graves á autoridade. Ten algo que dicir?

-Pois si, señoría. Pero con eses prezos mellor que cale, non?

 

30.   "MAMÁ, PICOUME UNHA SERPE"

"-Mamá, mamá, picoume unha serpe.

 -Cobra, fillo?
 -Non mamá, gratis."

 

31.   "PRENDAN AO CAPITÁN FIGUEIRAS, CO MAIOR SIXILO!"

Nun posto de mando militar reciben a seguinte orde:

-Prendan ao Capitán Figueiras, co maior sixilo!".

Ás dúas horas responden:

-Capitán Figueiras preso. Non atopamos ao Maior Sixilo, pero seguimos buscándoo.

 

32.  "POR QUE SE SUICIDOU O LIBRO DE MATE?"

"Por que se suicidou o libro de matemáticas? Porque tiña moitos problemas."

 

33.   "CAL É O COLMO DUN BOXEADOR?"

"-Cal é o colmo dun boxeador?

-Caer dun décimo piso e esquivar o golpe."

 

34.   "-ONDE VAS PERELLO?      -E TI?"

Cando din que cando ves un galego nunha escada nunca sabes se sube ou baixa, vese ben reflectido ao atoparse Xan e mais Perello.

Pregunta Xan:

-Onde vas Perello?

Resposta Perello:

-E ti?

35.    "MAMÁ, TRAGUEI A AGULLA DO TOCADISCOS..."

"-Mamá, mamá, traguei a agulla do tocadiscos, iscos, iscos, iscos, iscos, iscos..."

36.   "... DOUS E CAEU O DO MEDIO"

Eran dous e caeuse o do medio.

37.   "ONDE CASAN OS FALCÓNS?"

En Bos Aires.

Onde senón?

38.   "PERO NÓS IMOS CON DEUS"

 Van dúas monxas nunha moto e páraas un policía.

-Por aquí morre moita xente -di o policía.

-Pero nós imos con Deus -din as monxas.

-Entón multa por ir tres nunha moto.

39.   "ONDE ESTÁ O TERCEIRO PORTAAVIÓNS?"

Estabamos de manobras e preguntou o almirante:

"-Deberiamos ser tres portaavións, non? Eu non vexo máis ca dous. Quen me vai dicir onde está o terceiro?"

Non sabiamos como explicarllo, pero despois da mirada que me botou, tiven que dicir con moito coidado:
"-Verá, señor almirante..." -e deume un ataque de tose.
"-Pero que pasa?"
"-Vai vostede nel."