Un curso máis comezamos outra andadura co "noso amigo maior". Será unha nova experiencia, xa que os máis pequenos xa tivemos uns amigos que agora están navegando noutros mares e, ademais, marcharemos ao finalizar este curso para o cole dos maiores ainda que alí seguiremos sendo amigos.
O primeiro que fixemos foi elexir amigo ou amiga, pero non lles vimos as caras, escollemos polo autorretrato que os maiores fixeron.
Máis tarde viñeron os maiores a coñecernos e saber quen ía ser o seu amigo pequeno ou amiga pequena.
A partir de aquí xa fixemos actividades xuntos.
A primeira foi o "apadriñamento lector", os nosos amigos maiores escolleron un conto na biblioteca do cole grande e logo viñeron a contánolos. Foi todo o colexio! Cada un co seu amigo máis pequeno.
E logo participamos un ano máis na "volta ao cole" para loitar contra a leucemia infantil.
Estamos dexesando facer moitas cousas novas este curso!!!!
A primeira promoción de Educación Infantil vinculada ao proxecto “El jardín de Juanita”, xa está en E. Primaria.
O pasado 10 de xuño contábanlle á creadora do proxecto, Angélica Sátiro, como foran quen de crear accións medio ambientais neste espazo do colexio: “La primera vez que lo vimos estaba todo lleno de tierra; no había flores, parecía un poco de desierto con cosas tiradas. Lo teníamos que plantar nosotros, y … cuanto más crecían las flores, más crecíamos nosotros. No al mismo tiempo, pero un poquito todos”.
Falaban tamén do seu desexo de seguir colaborando no proxecto polo que tentaremos de que, dalgún xeito, as súas suxestións podan ser unha realidade durante o tempo do recreo.
Na páxina do xardín (https://www.facebook.com/eljardindejuanita/) narraremos o desenvolvemento dos pensamentos da nova promoción. Pero para entender que non se trata de facer xardinería senón de darlle ás infancias a oportunidade de crear as súas propias accións, nada mellor que un resumo do que fixeron na promoción anterior e que foi explicado na inauguración da exposición “El jardín de Juanita” e na presentación do libro “Ciudadanía creativa” na Fundación Luís Seoane a finais do curso pasado.
... e imos celebralo cun grande evento ao que estades convidados/as. Dende este venres, 31 de maio, a Fundación Luís Seoane de A Coruña acolle a exposición “El jardín de Juanita”. Durante un mes poderedes coñecer, en formato póster, as experiencias desenvolvidas nos 7 países implicados en dar voz aos nenos e nenas para axardinar o noso planeta.
O poder dispor dunha sala nun museo, é un grande recoñecemento ao proxecto e unha chiscadela aos artistas que colaboraron co noso xardín ao longo destes tres cursos: María Mariño, compositora; Javier Rouco, poeta e Rosario Belda, creadora téxtil; tamén Yago Concejo, publicista e pai dun neno do colexio. Todos elxs fixeron as súas aportacións tendo en conta o pensamento dxs nenxs.
Ademais a filósofa/pedagoga/escritora Angélica Sátiro, estará na súa inauguración o luns 10 de xuño. E, quen mellor que a creadora do proxecto para explicar o valor do que estivemos a facer ao longo de tres anos?
“Participación en proxectos e investigación no medio natural, expresando as actividades realizadas e os resultados obtidos mediante diferentes representacións”.
Currículo do segundo ciclo de Educación Infantil. Área: coñecemento do contorno. Bloque 2. Achegamento á natureza. Xunta de Galicia, 2009
Cando Angélica Sátiro nos propuxo a Rosario Belda e a min crear unha obra colectiva cos nenos e nenas da miña titoría, comezamos axiña xa que tres cursos con criaturas de Educación Infantil non era tanto tempo.
Queriamos un obxecto que representara a nosa participación no proxecto “El jardín de Juanita” y como a obra máis coñecida desta artista son os mapas téxtiles, pensamos que o producto final debería mostrar o camiño dende o aulario de infantil ata o xardín.
Ao longo dos tres cursos, tinximos as teas que serviron como soporte á obra con diferentes técnicas (Hapa-Zome, co sol e coa calor), pero o gran reto da nosa colaboración era non perder as bases sobre as que se sustenta a Filosofía Lúdica: a mellora do pensamento. Para desenvolver habilidades de pensamento nxs nenxs, axudeilles a enfocar a súa mirada en todo o proceso de creación a través do diálogo, facéndolles preguntas que lles orixinaran pensamentos sobre o que estaba a ocorrer e abrindo os ollos á diversidade.
Ao tempo que Rosario ía cosendo a súa cartografía téxtil, na escola estábamos a crear os nosos propios mapas e a sinalar o camiño que percorremos un día á semana dende outubro de 2016.
Por iso, cando tivemos a obra final na clase para xogar con ela, entendemos a súa visión diferente, mestura de realidade e imaxinación: “El mapa de Charo no es normal y corriente, no se ve lo que es, parece que vamos por un camino nuevo. Los dos (mapas) eran difíciles, porque Charo tuvo que pensar para hacer el suyo, pero el nuestro era más fácil porque lo inventamos entre todos. Pensamos y hablamos entre nosotros, así pensamos todas las cabezas y podemos tener muchas ideas”.
Esta nova obra, que xa consta no curriculum de Rosario Belda …
“2019: El camino al Jardín de Juanita. En colaboración con los niños y niñas de 5 años del CEIP Pardo Bazán de A Coruña”
… poderedes vela, no contexto do proxecto do xardín de Juanita, no mes de Xuño. A Fundación Luís Seoane acollerá a exposición “El jardín de Juanita”, coas experiencias dos 8 países participantes: España, Portugal, Italia, Brasil, Colombia, México, Uruguai e Arxentina .
A autora do proxecto estará presente na inauguración desta exposición; pero mentres podedes coñecela e ver as bases filosóficas do mapa no blogue de Rosario Belda.
“... la poesía es arte, es pintura hecha de palabras, es escultura tallada en frases, es ritmo y música en la conexión de sus ideas. La poesía es teatro, representación de la existencia humana en el escenario de la vida. Y la poesía vence sin humillar porque sólo puede ser lo que es, sin más...”.
Sátiro, A. PASIÓN POR CREAR, PLACER DE ADMIRAR, NECESIDAD DE TRANSFORMAR. Iniciación al arte como herramienta de juego, conocimiento y transformación. MACUF Museo Arte Contemporáneo Unión Fenosa.
En Educación Infantil todos os cursos recitamos poemas de Rosalía de Castro; tamén os ilustramos, creamos obras artísticas baseadas neles, dramatizámolos … Por iso, a piques de finalizar o ciclo precisábamos dar un paso máis. O coñecemento de que Manuel Curros Enríquez escribira un poema para a poeta galega foi o desencadeante: Poderíamos nós?
Fixemos unha lista de palabras que comezaran por cada unha das letras do nome da poeta, pequenas palabras importantes para elxs e para Rosalía segundo deducían da lectura dalgúns dos seus versos: o seu nome é o dunha flor, o sapo e as algas viven nos ríos e nas fontes, os poemas musicados por Amancio Prada semellan óperas, a súa foi unha familia numerosa polo que habería moita roupa que remendar, nos nosos tempos desprazaríase en avión nalgún dos seus cambios de residencia … e sempre recitamos co texto presente.
O resto foi un proceso lento e longo xa que, seguindo a estrutura dos primeiros versos, lemos e relemos o texto ata melloralo.
Tamén Dores Tembrás dialogou coa poeta nunha das súas obras e “estaba muy triste porque Rosalía se murió”. Cremos que lle axudaría saber que dela quedan os seus poemas e tentamos dicirlle o moito que nos gustan dándolle forma aos nosos pensamentos:
Non fai falta dicir que, dende que o curso pasado soubemos que Mª Victoria Moreno traballaba de tradutora, témolos aprendidos en lingua galega. E agora, co desexo de “editar” ese libriño do que lle falamos a Rosalía de Castro, ocupamos todos os días un tempo a crear os nosos poemas.
“... los jardines no son únicamente una construcción material sino también una creación intelectual”.
Beruete, Santiago. (2016). Jardinosofía. Una historia filosófica de los jardines. Madrid: Editorial Turner
O segundo ano do proxecto, cando xa tiñan 4 anos, iniciamos pequenas exploracións do xardín tamén con criterios artísticos conseguindo crear pequenas obras de arte colaborando con dúas artistas: Rosario Belda, artista téxtil e María Mariño, directora de coro.
Foi un proceso lento, resultado das camiñatas que semanalmente damos dende o aulario de Infantil ata a nosa parcela no horto, coas que puideron desenvolver as súas habilidades perceptivas. Así, por exemplo, a súa agudeza auditiva foi mellorando, pasando de case non prestar atención aos ruídos habituais a escoitar infinidade de matices neles: “Cuando la lluvia cae en las hojas hace un ruido muy blandito y cuando está en los paraguas hace un ruido más grande; también puede ser rápida cuando el viento sopla, cuando hace más poco viento las gotas caen más despacito, es llovizna; otro día había sol y los pájaros cantaban en las ramas de los árboles; y escuchamos a los de primaria, a los mayores y el cortacésped, que hacía mucho ruido”.
Á semellanza da linguaxe musical, anotaron estes sons a modo de partitura co desexo de que unha persoa experta puidera imaxinar a súa melodía. E foi Maria Mariño quen asumiu esta responsabilidade e creou o que a día de hoxe é a música do noso xardín de Juanita.
Con Rosario Belda aprendemos a debuxar flores e a tinxir teas coa técnica do Hapa Zome. Agora mesmo temos unha colaboración sen rematar, verémola a final de curso, xa que estamos a tinxir teas co sol e vexetais pensando na posibilidade de utilizalas como soporte da súa obra.
A fundamentación do proxecto e o desenvolvemento da nosa experiencia a compartimos o pasado 21 de marzo de 2018 na radio Universitaria Colombiana, no programa “El Puente”de Uniminuto Radio, que podedes escoitar.
Dende sempre as portas da nosa aula están abertas a colaborar con outras entidades educativas, máis porque tamén son abertas as tarefas que realizamos nela e que permiten que cada quen resolva segundo o seu nivel de desenvolvemento (ni tan sequera fan todos/as o mesmo ao mesmo tempo).
Por iso cando, despois de rematar o ciclo de educación Infantil, podemos ler os pensamentos que se “cociñaban” pola nosa aula o facemos con ledicia. Son argumentacións froito do desenvolvemento do seu pensamento aínda en proceso, pero totalmente sinceras e espontáneas. O que si é certo, é que as súas palabras deixan pegada para a comprensión do mundo no que vivimos.
Así pensaba sobre tecnoloxía o meu alumnado que agora cursa 2º de Educación Primaría, dialogando coa mestra da UDC Concepción Sánchez Blanco (páxinas 1279-1258).
O día 25 de novembro celébrase o día contra a violencia de xénero. Na clase Conchy falounos do tema.
Dende pequenos temos que saber que tanto os homes como as mulleres deberíamos ter as mesmas oportunidades, os mesmos dereitos e que ningunha debe estar por enriba.
Eu creo que esas cousas debemos aprendelas na casa e na escola.É dicir, por exemplo, na miña casa, somos 4: o meu pai, a miña nai, a miña irmá e máis eu e dende pequenos trátannos igual e facemos as mesmas cousas e iso o fan os nosos país tamén: unhas veces pasa o ferro un, outras veces pasan a aspiradora,… as tarefas da casa son compartidas.
Pasa o mesmo cos xoguetes, deportes... tanto nenos coma nenas poden xogar ao mesmo e utilizar os mesmos xoguetes.
O malo e cando nos facemos maiores e eu non entendo o motivo: por que a túa noiva non vai poder levar minifalda ou saír cos seus amigos ou amigas? Por que non pode (ou está mal visto) conducir un camión ou xogar ao fútbol entre os chicos? Por que se lle insulta, pega e incluso chegan a matar ás parellas?
Nesta sociedade falta moito por cambiar, pero espero que pouco a pouco e entre todos, o consigamos.
Eu levo un lazo branco: acepto o meu compromiso persoal de non cometer, permitir nin silenciar a violencia contra as mulleres,
AULA DOS PEQUENOS
O venres 25 de novembro, coincidindo coa celebración do día internacional contra a violencia de xénero, a nosa clase foi á da Aurora, cos nenos e nenas de Infantil. Alí, a súa profesora contoulles un conto: “¿Hay algo más aburrido que ser una princesa rosa?” e logo eles contáronolo a nós respondendo as preguntas que lles facía a súa profe.
Trata dunha nena, Carlota, que está preguntándose por que ten que vestir de rosa e actuar coma unha princesa rosa si ela o que quere é facer cousas que normalmente fan os príncipes. Carlota vai falar cos seus pais, fada madriña, conselleiros...
E pregúntalles por que ela non pode facer cousas de príncipes.
Todos se dan conta de que Carlota ten razón e deciden que é unha tontería que as princesas non poidan cazar dragones e demais soños que tiña Carlota. E así, como a princesa, calquera nena pode vestir, xogar... como calquer neno: somos todos iguais e tanto uns coma outros estamos preparados para poder facer as mesmas cousas.
Creo que os pequenos entendérono á perfección!
Ángel Fariña Figueroa 6º A
Cando estivemos xuntos unimos o desexo de cada un co do seu amigo pequeno do que soñamos ser de mozos, nunha especie de atrapa soños.
