Skip to Content

EI 6º Curso

O MEU AMIGO MAIOR

  • OS INICIOS

A historia do proxecto "O meu amigo maior" ven de fai moito tempo.

Eran nenos e nenas de primaria de distintos niveles e trataba de que interactuasen maiores e pequenos.

Un proxecto que gustou moito ás profesoras que nese intre o levaban a cabo.

Fai dous anos, unha destas mestras atopouse cunha amiga, con moitas ganas de facer algo novo xuntas e pouco medo as cousas novas por moi dificiles que parecesen. E o de traballar con nenos e nenas de Educación Infantil e o últimos Ciclo de Educación Primaria, a verdade é que o parecía.

Vimos que unha das cousas que máis medo da aos pequenos e o paso do seu cole de infantil ao cole dos maiores, como a éstes marchar para o tan temido Instituto.
E nós xa tiñamos o proxecto feito! Axudarse entre todos a perder ese medo e mentres coñecerse, traballar xuntos, vivir unha serie de experiencias que están resultando maravillosas a nivel de integración, de madurez, de solidariedade, de darse uns a outros sen pensar en recibir nada polo que é cando máis reciben sen decatarse.

 

  •  CURSO 2015- 2016
O primeiro foi unha toma de contacto a través dun conto que Conchy, a mestra de 5º E. P., veu a contar a Infantil, xunto cos seus alumnos e alumnas.
Logo elixiron, ao azar, o que ía ser o seu compañeiro ou compañeira nesta viaxe tan especial. Pintaron a silueta das súas mans e uníronas todas para despois facer as parellas. Cando xa estaban emparellados, presentáronse e foron coñecéndose un pouquiño máis.
Fixemos algunha visita dunha clase á outra, así os maiores recordaron cando eles estaban nesa etapa e xogaron cos pequenos e, os  pequenos coñeceron o mundo do seu amigo maior e os ORDENADORES cos que traballan todos os días.
Fixeron moitas máis cousas xuntos, pero o que, de seguro ningún vai esquecer, é a creación do grupo de teatro Bubeliñas para acompañar ao grupo Bubelas e a peza de teatro que fixeron todos xuntos no remate do curso.
E para fin de curso,os pequenos invitaron aos maiores a súa festa.

Seguinte

IDES CONSTRUIR UNHA TORRE?... PERO SI XA O FACÍAN OS BABILONIOS!

…pero para que non nos pasara o mesmo que coa Torre de Babel e puidesemos chegar a acordos, guiáronnos en todo o proceso a nai e o pai dunha nena da clase, ámbolos dous arquitectos.

“Los arquitectos hacen los mapas de construir, pero ellos no lo construyen… ellos lo diseñan. Primero hay que hacer papeles”.

Todo comezou coa lembranza dunha visita á Torre de Hércules, patrimonio da humanidade dende o ano 2000, e construida según conta a lenda para lembrar a derrota do xigante Xerión.

«No habrá acaso en España monumento de la antigüedad, que al mismo tiempo que ha dado extenso campo a las fábulas, interese más la curiosidad del público... ».
            José Cornide Saavedra. Investigaciones sobre la fundación y fábrica de la Torre llamada de Hércules situada en el puerto de La Coruña. Texto del año 1798.

Pero por que construir unha torre na escola? Pois para lembrar as tan necesarias normas de convivencia consensuadas nas sesións de Xogar a Pensar. Chamariamola TORRE DE MAR tras unha votación democrática.

¿Cuál sería la cosas más importante del colegio que tendríamos que recordar?
“Las normas…… porque eso hay que hacerlo siempre”.
La Torre de las normas… podía llamarse la Torre de Mar, porque tuvo la idea Mar”.
Podíamos llamarle la Torre de las normas del colegio… respetar las normas”.
“La Torre del colegio… del Emilia Pardo Bazán”.

Decidiron que o mellor sitio para a súa ubicación sería no hall do aulario, de tal xeito que  se podería ver tanto dende dentro como dende fora do colexio.

“Para construir una torre para todo el mundo, así después la pueden ver”.
La ponemos en la entrada, pero no en el medio… sino no podemos pasar”.

Dábase por feito que tiña que ser grande e bonita, e ainda que barallaban diferentes materiais para a súa construcción, ao final aceptaron a proposta dos arquitectos de facela en papel.

Una maqueta es como la verdad; pero no es de verdad, es más pequeñita”.

Para elixir a súa forma teriamos que convocar un concurso de proxectos e seleccionar unha. Eso sí, deberíamos poder ver a súa base, alzado e coroniña para ter unha visión xeral do edificio.

O seguinte paso era decidir onde íamos a construila, no hall ou una clase, porque no segundo caso habería que ter en conta que tiña que cruzar a porta de saída ao corredor. Así empezaron a realizar medicións con axuda de metros; miraban e anotaban “cantos números medía” e “quítaban numeriños ao metro” para que a torre puidera atravesar a porta moito mellor.

Xa pensada había que “debuxala” en papel, eran necesarios uns planos claros e precisos que evitaran que cando como arquitectos/as inspeccionaramos a construción detectaramos erros fatais. Por iso, tivemos unha segunda sesión de axuda para melloralos, na que pouco a pouco correximos pequenos detalles: nº de escaleiras para que a base fose máis sólida, as portas de entrada e saída e o alerón do tellado.

Mentres empezaba a súa construción, nunha sesión de “Xogar a Pensar” buscamos un símbolo que pudiera identificar a nosa torre coas normas.

Una nube que diga normas. Una nube de Xogar a pensar…pero que diga normas…. porque las normas son importantes, y las miras ahí y ya están…y también las normas son para así hacer las cosas mejor y bien…”.

Xa rematada, trasladámola dende a nosa aula ata o lugar acordado, onde está asentada dende este mes de decembro.

MAR Santiago Arca, decembro  2015

Construimos UNHA TORRE from ceip_epb on Vimeo.

TRADUCIMOS OS GARABATOS DOS NOSOS PENSAMENTOS

“El niño
está hecho de cien.
El niño tiene cien lenguas
cien manos cien pensamientos
cien maneras de pensar
de jugar y de hablar…”

Loris Malaguzzi. LOS 100 LENGUAJES DEL NIÑO (fragmento)

Trala lectura do conto de Carole Lexa, “The squiggle”, xurdiu o desexo de querer interpretar na caixa de luz os garabatos creados cunha corda pola protagonista do conto. E esa foi a tarefa plantexada no Recanto da Arte ao longo das semanas seguintes.

Día tras día chegaban a acordos sobre que cordel era mellor en cada situación (por exemplo o máis longo para o dragón, porque son moi grandes; os de cor marrón ou gris para o Castelo, porque os muros constrúense de madeira ou pedra; a lúa con cores claras, porque brilla moito…) e tamén sobre o xeito de completar o debuxo, atendendo por suposto, á información que entre todas/os posuían dese obxecto. 

Sobre a superficie da caixa de luz apareceron:

-         Brillantes lúas cheas, con buratos na súa superficie e rodeadas de estrelas.

-         Muros de castelos, coas súas portas, ventás, estandartes… e incluso cos vixias agochados nos torreóns; sen esquecer o muro do patio do colexio.

-         Dragóns grandes como dinosauiros, cuspindo lume pola boca ou cheos de cor.

Despois pensaron en crear un propio. E para poder expresalo de tal xeito que calquera persoa o puidera comprender, tendo en conta que empregaban unha linguaxe alternativa ao noso código alfabético, esforzáronse en explicar e argumentar entre eles/as as súas ideas.

MAR Santiago Arca, novembro 2015

 

  

 

 

 

Distribuir contido


by Dr. Radut