CEIP Josefa Alonso de Alonso

Os trasniños medianos tiveron a grandísima sorte de entrevistar a Gonzalo Moure, autor dun dos libros máis fermosos que limos no Club de lectura "Palabras de caramelo". Aquí tedes a entrevista completa!!!

Ola a todos!

Encántanme as vosas preguntas, porque me van permitir dicirvos algunhas cousas sobre o que penso da literatura. E que se resume nunha: A verdade. Literatura non pode ser sinónimo de invención, entendendo esta como mentira. A imaxinación, para escribir, non é máis que unha ferramenta. Para abrir unha lata de sardiñas necesitas unha ferramenta, o abrelatas, pero o importante non é o abrelatas, senón as sardiñas E sen sardiñas non hai historia, non hai nada do que falar. Vexamos, con calma.

Por que decidiches que morrese Caramelo?

-Iso é o que quería dicirvos. Eu non decidín nada. Un camelo nos campamentos só pode ter dous fins: se é camela, para leite, ou para criar. Pero se é camelo o seu único destino é o sacrificio, para carne. Se no libro Caramelo non morrese, iso si que o decidiría eu, para que non lle doese aos lectores. E sería mentira. A realidade, a verdade, é que nos campamentos apenas se pode comer carne, e que non se poderían permitir non sacrificar un camelo por algo tan romántico como que fose “o amigo de Kori”.

- En que ano escribiches Palabras de caramelo?

Foi en 1999. Levaba xa tres anos viaxando aos campamentos, dende que na primeira viaxe coñecín a unha nena xorda, Fatimetsu, e a un rapaz marabilloso, xeneroso e listo, Kori. A primeira versión do conto que “escribín” no aire, por acenos, cando llo fun contando á nena xorda, foi cousa de media ou unha hora. Logo anoteino no meu caderno, e cando volvín a casa fun escribindo no ordenador, durante algúns meses. Cando o acabei tiña case 200 páxinas, e decidín quitar dese texto todo o que non facía falta, ata deixalo nunhas 80.

-Por que decidiches que Kori fose xordo-mudo?

-Tampouco o decidín! É que Fatimetsu era xorda, e non falaba nada. E foi ela a que inspirou a historia, cando me preguntou que lle estaba dicindo o cameliño á súa nai, porque ela vía que movían os beizos como as persoas cando falaban. Se non fose xorda e por tanto non me fixese esa pregunta, xamais se me ocorrería esta historia.

-Escribiches máis libros coma este?

-Seguramente si. Case todos os meus libros, por non dicir todos, xurdiron de algo parecido, cando un neno ou un adulto preguntáronme algo para o que aínda non tiña resposta, ou cando fixo algo que nunca vira antes.

-Como che sentiches ao escribir ou libro?

-Cando escribo un libro mergúllome nel, na vida. Eu chámoo “escrivivir”. Así que sentín agarimo, dozura, e logo pena, rabia, rebeldía, dor… e por fin sentinme poeta. E é que eu era Kori mentres “escrivivía” a súa vida.

-Inspirácheste en alguén para escribir a historia?

-Si, si, Kori é a mazcla dos dous nenos, Fatimetsu e Kori.

-Pasou esa historia na realidade?

-Non. Pero o que inventei é o abrelatas do que antes vos falaba, a ferramenta para chegar ás sardiñas, é dicir: á verdade.

-É certo que na relixión de Kori, temen aos eclipses?

-Pois si! Unha superstición como tantas que temos os galegos, os españois. Por exemplo, a mala sorte en día 13, ou non pasar por baixo dunha escaleira, ou tantas da nosa relixión… Hai que velo con respecto, porque é a súa tradición, a súa cultura.

-Con cantos anos escribiches este libro?

-Pois… A ver, resto: en 1999 tiña… 48 anos. Acabeino con 49 e publiqueino á metade da miña vida: 50. Por entón eu levaba dez anos escribindo, porque empecei en 1989.