Si houbese que resaltar os detalles principais que se encerran baixo esta tradición popular, destacaría o seu carácter integrador. A tradición oral non pertence a ninguén concreto, senón que forma parte do conxunto da sociedade. Ten case sempre a intención de reunir e rememorar determinados feitos, co propósito de facer a todos partícipes deles.

A maioría destas composicións son anónimas, non teñen outro dono que non sexa o conxunto dunha comunidade, e os temas que tocan van en relación directa cos costumes e xeitos de cada lugar. 

En ocasións estes elementos son propios dunha zona concreta, nacen e perduran nel, pero outras veces son importados doutros lugares, polo que non é de estrañar a similitud á hora de comparar algunhas das formas que integran a tradición oral entre uns sitios e outros.

Nesta semana preténdes fomentar o interese polas manifestacións de tradición oral, valorar a cultura popular como patrimonio da humanidade, potenciar os programas de bibliotecas escolares elaborando material curricular a partir da recolleita da tradición oral aínda viva da contorna, trasladar ao ámbito escolar e familiar este interese e valorar outras culturas a través das súas manifestacións populares.

Si houbese que resaltar os detalles principais que se encerran baixo esta tradición popular, destacaría o seu carácter integrador. A tradición oral non pertence a ninguén concreto, senón que forma parte do conxunto da sociedade. Ten case sempre a intención de reunir e rememorar determinados feitos, co propósito de facer a todos partícipes deles.

A maioría destas composicións son anónimas, non teñen outro dono que non sexa o conxunto dunha comunidade, e os temas que tocan van en relación directa cos costumes e xeitos de cada lugar. 

En ocasións estes elementos son propios dunha zona concreta, nacen e perduran nel, pero outras veces son importados doutros lugares, polo que non é de estrañar a similitud á hora de comparar algunhas das formas que integran a tradición oral entre uns sitios e outros.

Nesta semana preténdes fomentar o interese polas manifestacións de tradición oral, valorar a cultura popular como patrimonio da humanidade, potenciar os programas de bibliotecas escolares elaborando material curricular a partir da recolleita da tradición oral aínda viva da contorna, trasladar ao ámbito escolar e familiar este interese e valorar outras culturas a través das súas manifestacións populares.

Si houbese que resaltar os detalles principais que se encerran baixo esta tradición popular, destacaría o seu carácter integrador. A tradición oral non pertence a ninguén concreto, senón que forma parte do conxunto da sociedade. Ten case sempre a intención de reunir e rememorar determinados feitos, co propósito de facer a todos partícipes deles.

A maioría destas composicións son anónimas, non teñen outro dono que non sexa o conxunto dunha comunidade, e os temas que tocan van en relación directa cos costumes e xeitos de cada lugar. 

En ocasións estes elementos son propios dunha zona concreta, nacen e perduran nel, pero outras veces son importados doutros lugares, polo que non é de estrañar a similitud á hora de comparar algunhas das formas que integran a tradición oral entre uns sitios e outros.

Nesta semana preténdes fomentar o interese polas manifestacións de tradición oral, valorar a cultura popular como patrimonio da humanidade, potenciar os programas de bibliotecas escolares elaborando material curricular a partir da recolleita da tradición oral aínda viva da contorna, trasladar ao ámbito escolar e familiar este interese e valorar outras culturas a través das súas manifestacións populares.

Si houbese que resaltar os detalles principais que se encerran baixo esta tradición popular, destacaría o seu carácter integrador. A tradición oral non pertence a ninguén concreto, senón que forma parte do conxunto da sociedade. Ten case sempre a intención de reunir e rememorar determinados feitos, co propósito de facer a todos partícipes deles.

A maioría destas composicións son anónimas, non teñen outro dono que non sexa o conxunto dunha comunidade, e os temas que tocan van en relación directa cos costumes e xeitos de cada lugar. 

En ocasións estes elementos son propios dunha zona concreta, nacen e perduran nel, pero outras veces son importados doutros lugares, polo que non é de estrañar a similitud á hora de comparar algunhas das formas que integran a tradición oral entre uns sitios e outros.

Nesta semana preténdes fomentar o interese polas manifestacións de tradición oral, valorar a cultura popular como patrimonio da humanidade, potenciar os programas de bibliotecas escolares elaborando material curricular a partir da recolleita da tradición oral aínda viva da contorna, trasladar ao ámbito escolar e familiar este interese e valorar outras culturas a través das súas manifestacións populares.

Si houbese que resaltar os detalles principais que se encerran baixo esta tradición popular, destacaría o seu carácter integrador. A tradición oral non pertence a ninguén concreto, senón que forma parte do conxunto da sociedade. Ten case sempre a intención de reunir e rememorar determinados feitos, co propósito de facer a todos partícipes deles.

A maioría destas composicións son anónimas, non teñen outro dono que non sexa o conxunto dunha comunidade, e os temas que tocan van en relación directa cos costumes e xeitos de cada lugar. 

En ocasións estes elementos son propios dunha zona concreta, nacen e perduran nel, pero outras veces son importados doutros lugares, polo que non é de estrañar a similitud á hora de comparar algunhas das formas que integran a tradición oral entre uns sitios e outros.

Nesta semana preténdes fomentar o interese polas manifestacións de tradición oral, valorar a cultura popular como patrimonio da humanidade, potenciar os programas de bibliotecas escolares elaborando material curricular a partir da recolleita da tradición oral aínda viva da contorna, trasladar ao ámbito escolar e familiar este interese e valorar outras culturas a través das súas manifestacións populares.

Proclamada pola Asemblea Xeral na súa resolución 1386 (XIV), de 20 de novembro de 1959 PREAMBULO Considerando que os pobos das Nacións Unidas reafirmaron na Carta a súa fe nos dereitos fundamentais do home e na dignidade e o valor da persoa humana, e a súa determinación de promover o progreso social e elevar o nivel de vida dentro dun concepto máis amplo da liberdade, Considerando que as Nacións Unidas proclamaron na Declaración Universal de Dereitos Humanos que toda persoa ten todos os dereitos e liberdades enunciados nela, sen distinción algunha de raza, cor, sexo, idioma, opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición, Considerando que o neno, pola súa falta de madurez física e mental, necesita protección e coidado especiais, ata a debida protección legal, tanto antes como despois do nacemento, Considerando que a necesidade desa protección especial foi enunciada na Declaración de Xenebra de 1924 sobre os Dereitos do Neno e recoñecida na Declaración Universal de Dereitos Humanos e nos convenios constitutivos dos organismos especializados e das organizacións internacionais que se interesan no benestar do neno, Considerando que a humanidade debe ao neno o mellor que pode darlle, A Asemblea Xeral, Proclama a presente Declaración dos Dereitos do Neno a fin de que este poida ter unha infancia feliz e gozar, no seu propio ben e en ben da sociedade, dos dereitos e liberdades que nela se enuncian e insta aos pais, aos homes e mulleres individualmente e ás organizacións particulares, autoridades locais e gobernos nacionais a que recoñezan eses dereitos e loiten polo seu observancia con medidas lexislativas e doutra índole adoptadas progresivamente en conformidade cos seguintes principios:

Principio 1: O neno gozará de todos os dereitos enunciados nesta Declaración. Estes dereitos serán recoñecidos a todos os nenos sen excepción algunha nin distinción ou discriminación por motivos de raza, cor, sexo, idioma, relixión, opinións políticas ou doutra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou outra condición, xa sexa do propio neno ou da súa familia.

Principio 2: O neno gozará dunha protección especial e disporá de oportunidades e servizos, dispensado todo iso pola lei e por outros medios, para que poida desenvolverse física, mental, moral, espiritual e socialmente en forma saudable e normal, así como en condicións de liberdade e dignidade. Ao promulgar leis con este fin, a consideración fundamental a que se atenderá será o interese superior do neno.

Principio 3: O neno ten dereito desde o seu nacemento a un nome e a unha nacionalidade.

Principio 4: O neno debe gozar dos beneficios da seguridade social. Terá dereito a crecer e desenvolverse en boa saúde; con este fin deberán proporcionarse, tanto a el como á súa nai, coidados especiais, ata atención prenatal e postnatal. O neno terá dereito a gozar de alimentación, vivenda, recreo e servizos médicos adecuados.

Principio 5: O neno física ou mentalmente impedido ou que sufra algún impedimento social debe recibir o tratamento, a educación e o coidado especiais que require o seu caso particular.

Principio 6: O neno, para o pleno e armonioso desenvolvemento da súa personalidade, necesita amor e comprensión. Sempre que sexa posible, deberá crecer ao amparo e baixo a responsabilidade dos seus pais e, en todo caso, nun ambiente de afecto e de seguridade moral e material; salvo circunstancias excepcionais, non deberá separarse ao neno de pouca idade da súa nai. A sociedade e as autoridades públicas terán a obrigación de coidar especialmente aos nenos sen familia ou que carezan de medios adecuados de subsistencia. Para o mantemento dos fillos de familias numerosas convén conceder subsidios estatais ou doutra índole.

Principio 7: O neno ten dereito a recibir educación, que será gratuíta e obrigatoria polo menos nas etapas elementais. Daráselle unha educación que favoreza a súa cultura xeral e permítalle, en condicións de igualdade de oportunidades, desenvolver as súas aptitudes e o seu xuízo individual, o seu sentido de responsabilidade moral e social, e chegar a ser un membro útil da sociedade. O interese superior do neno debe ser o principio reitor de quen teñen a responsabilidade da súa educación e orientación; devandita responsabilidade incumbe, en primeiro termo, aos seus pais. O neno debe gozar plenamente de xogos e recreacións, os cales deben estar orientados cara aos fins perseguidos pola educación; a sociedade e as autoridades públicas esforzaranse por promover o goce deste dereito.

Principio 8: O neno debe, en todas as circunstancias, figurar entre os primeiros que reciban protección e socorro.

Principio 9: O neno debe ser protexido contra toda forma de abandono, crueldade e explotación. Non será obxecto de ningún tipo de trata. Non deberá permitirse ao neno traballar antes dunha idade mínima adecuada; en ningún caso dedicaráselle nin se lle permitirá que se dedique a ocupación ou emprego algún que poida prexudicar a súa saúde ou a súa educación ou impedir o seu desenvolvemento físico, mental ou moral.

Principio 10: O neno debe ser protexido contra as práticas que poidan fomentar a discriminación racial, relixiosa ou de calquera outra índole. Debe ser educado nun espírito de comprensión, tolerancia, amizade entre os pobos, paz e fraternidad universal, e con plena conciencia de que debe consagrar as súas enerxías e aptitudes ao servizo dos seus semellantes.

O 12 de decembro de 1996, a Asemblea Xeral invitou aos Estados Membros a que o 16 de novembro de cada ano observasen o Día Internacional para a Tolerancia con actividades dirixidas tanto aos centros de ensino como ao público en xeral (resolución 51/95). Esta resolución aprobouse tras a celebración en 1995 do Ano das Nacións Unidas para a Tolerancia, proclamado pola Asemblea en 1993 (resolución 48/126), por iniciativa da Conferencia Xeral da UNESCO; o 16 de novembro de 1995, os Estados membros da UNESCO aprobaran a Declaración de Principios sobre a Tolerancia e o Plan de Acción de Seguimento do Ano. No Documento Final do Cume Mundial 2005 (A/RES/60/1), os Xefes de Estado e de Goberno reafirman o seu compromiso de fomentar o benestar, a liberdade e o progreso dos seres humanos en todas partes, así como de alentar a tolerancia, o respecto, o diálogo e a cooperación entre diferentes culturas, civilizacións e pobos.

O Día Mundial da Filosofía estableceuse para destacar a importancia desta disciplina, especialmente de face á xente nova, e tamén para subliñar que «a filosofía é unha disciplina que estimula o pensamento crítico e independente e é capaz de traballar en aras dun mellor entendemento do mundo, promoviendo a paz e a tolerancia.»

Celébrase o terceiro xoves do mes de Novembro

Aínda que do Día Mundial vén celebrándose desde o 2002, a Conferencia Xeral da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO) declarou Documento PDF oficialmente a súa observación en 2005. Por ese motivo, o Día Mundial da Filosofía debe supoñer un exercicio de pensamento libre, razoado e informado sobre os maiores desafíos do noso tempo.

O tema da celebración do Día Mundial da Filosofía de 2013 fué: «Sociedades Inclusivas, Planeta Sostenible»