Animación á lectura

HORA DE LER

04/12/2022 16:23
Europe/Andorra

 

 

 

A lectura permite abrir unha fiestra ao mundo.

Ler os relatos de Ursula Wölfel e un fragmento do ensaio futboleiro de Carlos Marzal para encher a mirada de mundos nos que non se tiña reparado aínda.

ENCONTRO CON JOSÉ OVEJERO: PLAYLIST EN KARAOKE DE BARRIO MIENTRAS ESTAMOS MUERTOS

03/12/2022 11:12
Europe/Andorra

 

 

 

PLAYLIST EN KARAOKE DE BARRIO MIENTRAS ESTAMOS MUERTOS

 

Ayer a las 19:30 José Ovejero comparecía en la Fundación Luis Seoane en compañía de Javier Pintor y Andrés Seoane.

Yo debiera haber ido, no tanto con el afán de escuchar como por el afán de ver si, por fin, José Ovejero calzaba Unas botas de 350 pavos.

Pero no fui.  

Fui con los amigotes al karaoke.

Hay gente que se reúne con los amigos de la infancia para jugar al pádel, al fútbol sala, para cenar...

Lo nuestro es ir al karaoke de Visi. Entendedme. Las cañas y las copas ahí son más baratas porque, todo el mundo lo sabe, ya solo los colgaos van al karaoke. No somos muchos, pero sí somos fieles, porque compartimos apuestas desde siempre. Sellamos quinielas. Empezamos con la de fútbol y ahora no nos falta a qué apostar. Desde siempre, es desde la adolescencia. Somos los del barrio. Una precisión: los del polígono y Juanjo y yo, que vivíamos en una calle próxima al polígono.

Caña va caña viene hablamos más de lo humano que de lo divino.

Manel siempre está dando el coñazo con cualquier cosa sobre lo listo que es su buldog francés. Un trauma lo de no haber tenido perro, porque en nuestra infancia nosotros no teníamos más perros que los palleiros que paseaban su orfandad famélica por entre las huertas y los solares baldíos pendientes de construcción.

A Carlos le jode un huevo que su hermano no se haya divorciado aún. Tampoco le ayuda sospechar que su Pili (aún la llama así) ande en tratos con el segurata del súper en el que trabaja de cajera… Por eso o por todo, lleva muy mal lo de la custodia compartida, aunque tampoco se mata mucho por compartir. Ayer mismo dejó a su hija en casa tiktokeando para venir a esta reunión ineludible.

Con lo buen padre que yo soy…. No como los míos que nos mandaron a vivir a casa de mi abuela. Yo siempre he estado ahí, ¡eh!...—dice.

Cuando Juanjo le recuerda que su padre tenía dos trabajos y él ninguno, se mosquea.

¿Y qué tiene eso que ver? —dice.

Pues que tu padre te sigue ganando por dos a cero.

Cuando Juanjo replica eso, Carlos se mosquea aún más.

Carlos lleva demasiado tiempo en el paro. Tres años es demasiado tiempo para cualquier tipo que, como nosotros, haya superado los cincuenta.

Miro hacia atrás y veo que, salvo los de Manel, nuestros padres fueron niños nacidos en la guerra. Embrutecidos por la escasez, la cartilla de racionamiento y el Auxilio Social, se convirtieron en padres con sabañones en orejas y manos, de copa de coñac y siesta, con la sutileza mínima para decirnos cuando nos habíamos caído: «anda..., ven aquí que te levanto…».

Cuando Visi ve que el ambiente se caldea, nos anima a quitarle las telarañas al karaoke y nos lanzamos a cantar. Primero celebramos que Eva María se haya ido y, después nos indignamos preguntándole por qué te vas. Juanjo se pone intenso cantando libre como el sol cuando amanece y como el mar. Esa la canta muy bien. Y Lolo clava si te dijera, amor mío, que temo la madrugada… Y cuando Carlos canta si me das a elegir entre tú y ese cielo donde, libre, es el vuelo para ir a otros nidos, Ay, amor, me quedo contigo acaba llorando, porque sabe que canta por cantar.

Lo mío no es cantar. 

Por eso cuando me tocó cantar Algo de mí… se me quebró la voz.  

Y no por lo difícil que sea llegar a los agudos de la canción de Camilo Sesto, sino porque, esta vez, me dio como un cotocroc y, de repente, me vi solo ante Visi, que me miraba con la misma cara de asco que cuando le pedí para el karaoke una canción de Nike Cave: Do you love me? (Like I love you)

Visi no acabó la EGB. Vamos, que no sabe inglés, pero va sobrada de intuición.

Y no sé por qué creo que me pasó lo que a Carme en «Mientras estamos muertos»: que me encontré solo, hablando con unos cuantos nadies que me rodeaban como esos ectoplasmas que, en cuanto te acompañan, te alejan de las cosas, porque sí: algo de mí se está muriendo. 

Y cuando te alejas de las cosas, lo leí en un libro muy bueno cuyo título ahora no recuerdo, viene a ser como estar muerto.

Todo esto (lo difícil que es hablar sobre uno mismo) lo explica muy bien José Ovejero en su último libro de cuentos, un libro denso, perfectamente construido por un hombre melancólico que hubiera querido comprar unas botas de 350 pavos. Un hombre que, cualquier día que se lo proponga, podrá volver a visitar el escaparate de esa zapatería de Bolonia, pero que nunca podrá volver a aquel momento dubitativo del pasado.

Porque nos pasamos la vida reviviendo

Porque no nos es dado desvivir...

Francisco Rodríguez Coloma

 

 

HORA DE LER

27/11/2022 10:12
Europe/Andorra

8ª SEMANA 

[2ª SESIÓN] 

 

   Nesta última semana do primeiro trimestre, pasados os exames, lendo a Berta Dávila ou a Albert Sánchez Pinyol, collemos aire para sentir xa a proximidade dese tempo de feliz descanso e reparación que nos devolverá axiña, con tenrura, á infancia. 

HORA DE LER

20/11/2022 14:42
Europe/Andorra

A imaxe de Pau Valls está atravesada por unha liña diagonal. 

Entre o balón de fútbol e o libro, quedamos cun libro no que, por que non, se poida falar de fútbol... 

Eso si: preferimos os campos de O Carregal ou Riazor aos estadios de Qatar. 

A nosa vitoria: aprender a saber perder para, cando corresponda, saber ganar con dignidade e respecto aos compañeiros que tiveran xogado no papel de adversarios.

HORA DE LER

13/11/2022 11:00
Europe/Andorra

 

 

 

Pode ser que ela estea a ler un relato de Erri de Luca e el teña entre as súas mans unha antoloxía de contos de Lucía Berlin.

Ou ben que estea a suceder que mesmo nesta intersección temporal, ademais de coincidir as súas miradas ao través dos cristais, coincidan as súas eleccións... 

E polo tanto, a partir deste momento o que, até agora, ía en paralelo invertido, remate confluíndo nunha historia sobre a que alguén terá que escribir.

HORA DE LER

06/11/2022 14:20
Europe/Andorra

Ler co virxinal asombro que se lle atribúe aos anxos...

Unha das maneiras que ten o xénero humano de porfiar coa morte é manter vivas as persoas arrebatadas. Sabemos que é unha guerra que temos perdida, aínda que, xestos como o de querer ler historias, como as escritas por Anxos Sumai ou por Almudena Grandes, permiten obter a gratificante sensación de ter vencido, polo menos, nalgunha das contendas.

HORA DE LER

02/11/2022 09:46
Europe/Andorra

 


 

 

En días como estes, as lecturas ben poden axudar a desacralizar a Morte, a desmontala, con serenidade, das súas maiúsculas para ensinar a vivir a Vida. 
Son os medos moi necesarios para encarar os perigos. Mal administrados, eses medos poden ser un atranco para deixarnos vivir a vida. 
De todo iso (e de moito máis) falan Encol da morte do Bieito, un relato de Rafael Dieste, e un conto transilvano adaptado por Ana Cristina Herreros.

THEODOR KALLIFATIDES: ENTREVISTA #SOS CLÁSICAS

25/10/2022 16:25
Europe/Andorra

⚠️THEODOR KALLIFATIDES⚠️

Reproducimos, con toda a gratitude, a entrada compartida por SOS Clásicas nas RRSS.
  

Neste #venresclásico temos un protagonista de excepción, o escritor de orixe grega Theodor Kallifatides.

O vídeo que vos presentamos hoxe foi gravado en maio, máis en concreto, na súa visita a Betanzos.

Dende aquí queremos agradecer a imprescindible colaboración do @iesfcoaguiar e, como non, as palabras dun autor que formará parte da literatura e que medrou entre os mitos e as lendas gregas!

#theodorkallifatides #literaturagriega #escritoresgriegos #escritoressuecos #griego #latín #greciayroma #culturaclásica #mitología Que día tan fermoso!

Grazas a Theodor Kallifatides, por ser e por estar; á Biblioteca Ies Francisco Aguiar por deixarnos esta parcela de "protagonismo" a Sos Clásicas . Grazas á Margarita Olivar Roldán pola tradución desta entrevista e á nosa Κασσάνδρα Καρβαλλειρα polo paciente e laborioso traballo de edición.  

Susana Losada Soto

HORA DE LER

23/10/2022 11:43
Europe/Andorra

 

 

 

O pasado luns 17 de outubro, día das escritoras, quedaban enriba da mesa os relatos de Lydia Davis e Lucía Berlin como suxestións de lectura.

Hoxe, 24 de outubro, día das bibliotecas, abrimos páxina coa ilustración da coruñesa Xulia Vicente para acompañar as propostas desta semana: a fulgurante secuencia de Irene Solà coa que comeza Canto yo y la montaña baila e un relato de Anxos Sumai.

 

 

 

 

   Unha biblioteca é un mapa do mundo onde cada individuo ten unha camisa mnemónica, chea de sutís trazos, códigos indescifrables, segredos para lubricar a alma, tónicos para a intelixencia e máquinas da mente con que nutrir a vesania. 
   Unha biblioteca é unha paisaxe, chea de harmonía, onde, en ocasións, as nubes non deixan ver o ceo, e unha floresta verde e luxuriante, inzada de perigos, que pon asombro e medo, o pánico estarrecedor e a atracción morbosa que infunde o caos.
   Unha biblioteca tamén é unha xerarquía, onde ningún individuo ten o mesmo valor, nin o mesmo peso, nin inspira o mesmo afecto ca outro. 
   Nunha biblioteca, o poeta, inspiradísimo, conversaba cos difuntos e escoitaba cos ollos os mortos, pois, ante todo, unha biblioteca é un sanctasanctórum onde toda metáfora ten asento, toda reverencia espazo, ocasión todo coñecemento, toda luz e toda sombra o seu momento. Hai, entre as pantasmas e saudades do tempo, deambulando entre vellos mamotretos e volumes estantarelados, un cativo de pelo roxo que lembra, cunha melancolía espesa como o mel de montaña, o arrecendo dunha biblioteca pública onde vivían Haddock e Tintín, Marsupilami, Jean Valjean, o último dos mohicanos, Asurancetúrix e a galaxia infinita da Enciclopedia Espasa. Acaso o cativo coceu o seu amor aos libros ao lume de merendas de pan de molete e chocolate duro, no mundo en branco e negro dun universo escaso e municipal, malia unidades de destino chamadas a máis grandes alcances.
   Unha biblioteca é, segundo se escoite, un coro de afinadas voces, nobres e sublimes, erguidas ao ceo como columnas de basalto, ou o pandemonio de milleiros de alaridos desgarrados, as voces do averno e do sufrimento. 
   Latexa nunha biblioteca o consello dos amigos, verdadeiros uns, prudentes e asisados, falsos e mentireiros outros, dobres como un espellismo. 
   Unha biblioteca vive espiritualmente, palpita e medra na medida do amor de quen a alimenta, como as plantas en maceta. Non existe armadura electrónica nin bastidor tecnolóxico capaces de conter tanta vida nin de alentar tanto sentimento, pois, tal que ocorre con todo o que é único, fermoso e imperfecto, unha biblioteca está chamada a desaparecer. Como os escravos no mundo antigo, tamén as bibliotecas se herdan e, tamén como os escravos, os seus individuos agardan unha manumisión que tal vez nunca chegue.
 

 

 

HORA DE LER

16/10/2022 10:52
Europe/Andorra

 

En Hooper meditations o prodixioso Richard Tuschman fotografía a actores e ambientes cos que recrea os lenzos do aclamado Edward Hooper.

Hoxe, día das escritoras, non costa moito pensar que esa veermiana luz estea a iluminar as liñas escritas por Lucia Berlin ou Lydia Davis.

Distribuir contido