Animación á lectura, Recomendámosche, Os nosos blogs, Blog da Biblioteca "Alto Risco"

HORA DE LER

03/03/2024 11:30
Europe/Andorra
Nesta semana na que imos contar coa presenza dos alumnos do Liceo Statale Scientifico, Classico, Scientifico Sportivo, Scientifico Internazionale Cambridge Alessandro Volta [Colle Val d'Elsa], consideramos oportunas as seguintes suxestións de lectura: os relatos de Giovanni Boccaccio, Alberto Moravia e Bruno Morani.

HORA DE LER

25/02/2024 12:08
Europe/Andorra

Choiva e lectura nestes últimos días de febreiro... 

Axiña comezarán a agromar todas as flores.

ENCONTRO CON MERCEDES CORBILLÓN

25/02/2024 09:42
Europe/Andorra

Foto de grupo: Mercedes Corbillón 

 

Quisiera ser leucocito y navegar por tus venas 

como si fuera un barquito bogando en la mar serena, 

y naufragar en la playa de tu corazón de arena. 

Vainica Doble 

 

Exterior día. Plaza de Campo Santi Giovanni e Paolo. 

Dos mujeres del brazo. Caminan torpemente sobre el tapiz con el que la nieve oculta el enlosado de callejas y plazas de Venecia. 

¿Quién ayuda a quién? 

El bolso de la mujer más joven contiene una hermosa libreta con letras doradas en la que se puede leer: Todas las mañanas del mundo

Podría estar sonando el Tombeau pour Mr de Sainte Colombe de Marin Marais, pero no: son las Variaciones Goldberg de Bach en la versión de Trio d'Iroise.

Si, en una licencia de inverosimilitud, la cámara mostrase cualquiera de sus páginas, el espectador leería fragmentos de un manuscrito lleno frases exultantes, y a la vez dolientes, de una larga carta de amor. Todos sabemos que «todas las cartas de amor son ridículas», también que «sólo las criaturas que nunca escribieron cartas de amor» son verdaderamente ridículas. 

 

Hace frío. Las chillidos de las gaviotas dan tono al quejido doliente de la mujer que lamenta la pérdida del júbilo de un amor mayúsculo.

Mercedes Corbillón consigue en esta su primera novela, La belleza debe morir [Espasa, Barcelona, 2023], una perfecta radiografía sentimental sobre la euforia del enamoramiento y el terrible vacío que sucede tras su evanescencia. Para ello, cede la voz a la protagonista, una mujer madura, fotógrafa de profesión, que, implícitamente, reprocha, mediante esa carta dirigida a su ex-amante su falta de compromiso, sin dejar de celebrar lo con él vivido.

Como en la obra de Bach, el tema se repite, ostinato, en cada una de sus variaciones. 

Y, aunque «el amor es imposible de contar», las variaciones se suceden, adoptando el formato de secuencias, dispuestas milimétricamente, en un orden que podría parecer intercambiable. Así conoceremos muchas historias, supuestamente secundarias, que componen la historia: el matrimonio derviche de ella, que deriva en divorcio; Leo, la hija que ha elegido vivir con su padre, emparejado con Julia, su nueva y admirable mujer; el matrimonio fallido del amante, que consume a una mujer a la que sólo le queda la libertad de elegir el suavizante con el que lavar las bragas de las sucesivas conquistas consentidas a su marido; el vacío de Alessandro ante la evidencia de que «la mujer de su vida» no es la mujer con la que podrá compartir su vida...; y, sobre todo, el viaje restaurativo de madre e hija: su trasvase mutuo de experiencias. 

Y sí, también las historias de Lord Byron, Goethe, George Sand y Alfred de Musset, Verónica Franco, Constance Fenimore Woolson o Proust: leucocitos que recorren los canales de las venas de Venecia.

A beleza debe morrer [Galaxia, Vigo, 2023] resulta ser un magnífico ejercicio de estilo, justificado por la psicología de la protagonista, cultísima lectora, que ve el mundo con los ojos de los que hemos sido envenenados por el arte. Leemos: «El estilo es importante, en los edificios, en la literatura, en la fotografía, en la vida, en la mirada. Más cuando todas las historias ya están contadas y todas las fotos están hechas».

Uno de los inequívocos méritos de Mercedes Corbillón es el mimo con que compone no sólo cada una de las secuencias, sino también cada uno de los párrafos. 

Decía Carlos Edmundo de Ory: «La poesía es un vómito de piedras preciosas». Corbillón lo tiene presente y así, como un experto orfebre engarza en su relato citas (perfectamente elegidas, inevitables para el sentido del relato), aforismos o greguerías: «La pasión es un animal carnívoro y de presente», «El amor sin esperanza es como un edificio en llamas».

«Nadie en su sano juicio da la espalda a la belleza». «Nadie en su sano juicio la mira de frente».

Aceptemos el riesgo de leer a Mercedes Corbillón.

Francisco Rodríguez Coloma [texto]

&

Ana Tomé: [fotos]

ENCONTRO CON MERCEDES CORBILLÓN

19/02/2024 10:10
Europe/Andorra


HORA DE LER #DÍA DE ROSALÍA

18/02/2024 10:33
Europe/Andorra
 
Nesta semana na que se conmemora o día de Rosalía, convidamos a ler unha escolma dos seus poemas e o relato de Xosé Neira Cruz, A verdadeira historia dun dente de Rosalía de Castro.
 
E por que non viaxar da man de Larraitz Urruzola!!!!
 
 
 
 
 
 

A viaxe de Rosalía de Larraitz Urruzola.  

 

AELG

HORA DE LER

04/02/2024 15:10
Europe/Andorra

 

 

 

Preámbulo de entroido...

Entroido, antroido, entroito... son nomes que proceden do termo latino Introitus: entrada. O termo carnaval procede de expresión Carne vale (adeus á carne).
 
   No Libro de Buen Amor, un texto do século XIV aparecen mencionados por primeira vez, nunha obra literaria, Don Carnal e Doña Cuaresma. Este episodio é unha alegoría que representa ás Carnestolendas como Don Carnal, un home mundano e amante dos praceres, e do outro lado a Cuaresma como Doña Cuaresma, muller recta e pura.
   Ademáis desta proposta informativa para disfrazarmos con fundamento neste tempo, tamén quedan a disposición do lector un relato de Carlos Casares, un relato de Clarice Lispector e unha antoloxía de poesía amorosa de Jorge Reichman.
 
 
 

HORA DE LER

28/01/2024 17:54
Europe/Andorra

A muller que pintou Edward Hooper está a ler (a Biblia?). 

O cadro leva o título Habitación de hotel [1931].

A muller que está sentada na sala 45 do Museo Nacional Thyssen-Bornemisza, aínda que sexa na pantalla do seu móbil, probablemente estea a facer o mesmo: por que non pensar que estea a ler o que se di do pintor da soidade.

Entre as suxestións de lectura desta semana, dous textos nos que a literatura dialoga coa arte.

HORA DE LER

09/12/2023 22:00
Europe/Andorra

 

Que á calor da lareira recobren vida as travesas da tarima. 

O soño da madeira: volver a ser árbore. 

Aprenderemos iso, e tantas cousas máis, lendo os relatos de Lina Meruane e Carlos Casares. 

O poder da palabra. 

HORA DE LER

26/11/2023 12:17
Europe/Andorra

Chaves que abren portas. 

Atravesar o limiar lendo a Yolanda Castaño ou a María Dueñas para acubillarmos ao abrigo das súas palabras.

ENCONTRO CON BRAIS LAMELA

26/11/2023 09:48
Europe/Andorra
 
 
Cando o lector de Ninguén queda remata o preámbulo da obra, xa queda advertido da singularidade da peza. Esta é a ladaína: Barcela, A Barqueira, Colomba, Lorizo, Pena de Nogueira. Os nomes das aldeas asolagadas: os abelorios dun rosario que alguén deixou durmido, sobre as sabas revoltas da cama sen fazer dun estudante estranxeiro.
 
Traspasado en silencio o limiar, o barullo das moitas voces da cidade de Nova York, o estrondo do tráfico, e mesmo o estremecemento dos edificios sostidos por andamios voluntariosos, envisgan a melodía do Allegro deconstruído dunha Raphsodia in blue, pulsada, na boca do metro, polo clarinetista que espera xuntar as moedas necesarias para pillar algo no Deli.
 
Arthur Tannenbaum existe. As cidades bombardeadas, lamentablemente, tamén existen. A memoria esnaquizada dos desposuídos, dos exiliados, merece ser preservada, reconstruída, na procura da xusticia, ou cando menos, para alivio do loito, porque «as cousas teñen o seu sitio e cando as cambias de lugar, poden aguantar pero o máis seguro é que non dean aguantado».
 
E a continuación, o estudante retornado se deixa acompañar na súa viaxe a Ernes polo Lamento de Marcial del Adalid. A serenidade que ofrece o Largo non deixa de suliñar unha evidencia: a muller fotografada por Ulric Benman non é outra que Leonita Portela. No faiado da casa comunitaria pelexa coa couza o museo etnográfico de Ernes.
 
Esa e a melodía que atravesa Os que marchan e Os que volven
 
E así quedamos nós, os netos dos famentos comedores de patacas, os fillos da clase media, esperando a que o rider chegue axiña á casa co noso pedido: dous ou tres cartóns de pringles cos que contentar a nosa bulímica cegueira.
 
Ou non...
 
Porque cando no fío musical de calquera ascensor da cidade de Nova York asome A house is not a home, Brais Lamela deberá recordar as sabias palabras de Blas Lamela: «...ti sempre dis non queda ninguén ou non queda nada pero algunha cousa paréceme a min que queda».
 
Francisco Rodríguez Coloma [Texto]
&
 Ana Tomé [Fotografías]
Distribuir contido